Beslenme canlının gelişimi için gerekli olan doğal bir ihtiyaçtır. Ancak “beslenme ortamı” sağlıksız olduğu takdirde  çocuk olumsuz bir şekilde koşullanacağından bu doğal ihtiyaç çekilmez bir azap haline gelebilir. Annenin bu doğal ihtiyaç karşısındaki aşırı duyarlılığı bir yandan yemek yemeyi sorun haline getirir diğer yandan da anne-çocuk hatta aile-çocuk iletişiminin bozulmasına neden olur.            

Sevmediği yemeği yemesi için ya da yeterli derecede yediği halde, tabağını sıyırması için zorlanan çocukta yemeğe karşı olumsuz bir tutum meydana gelir. Bunun sonucunda “yemek yemek istemiyorum, bu yemek iğrenç kokuyor, karnım aç değil, yemek yerine çikolata yesem” gibi mazeretler yükselmeye başlar.             Yemek yemeyle ilgili problemler genellikle ilk çocukluk döneminde başlar. Bu problemler yiyeceklerle ilgili olmaktan çıkar ve güç gösterisine –anne, baba ve çocuklar arasında gelişen bir savaşa- dönüşür. Bu savaş da anne-babaların kazanabileceği türden bir savaş değildir.